Het is weekend en wij gaan op restaurant.
Het is 21:00 en wij wandelen naar de Turnhoutsebaan ervan uitgaande dat er vast wel ergens een tafeltje is voor ons drie is maar dat lijkt lastiger dan gedacht.
De restaurantjes zijn nu nog helemaal leeg maar veel blijkt gereserveerd.
Na een tijdje vinden we dan toch een fijn plekje. De chabakia, dadels en melk staan al klaar en we mogen iets van de kaart bestellen. Jammer, want ik had zin in harira en op de kaart staan voornamelijk pasta’s en pizza’s.
Het is 22:00 en de zaak zit stampvol. Aan de voordeur ontstaat er een discussie over een al dan niet gereserveerd tafeltje aan het raam en verder is het een nogal chaotische bedoeling maar dat kan de pret niet drukken.
Het is altijd fijn om de vasten te verbreken met meerdere mensen en de jongens delen een bord spaghetti bolognaise terwijl ze juist nog thuis gegeten hebben en eigenlijk in hun bed horen te liggen dus die zijn ook blij.
Daarna zijn we even hallo gaan zeggen in café Baghdad.
Terwijl ik op het terras stond te babbelen met mijn nieuwe vrienden voelden zij zich ook al helemaal thuis want opeens zag ik ze binnen staan kletsen met de verschillende papa’s van hun school en zo gaat dat dan na middernacht.
Een dag later belandden wij in een nachtwinkel in de Diepestraat.
Een van de vele nachtwinkels die Antwerpen rijk is,
die er op het eerste zicht allemaal hetzelfde uitzien,
die er op het eerste zicht niet echt toe doen.
Het is Ramadhan maar het is ook EK en dat gaat helemaal langs me heen omdat ik enerzijds zo bezig ben met waar ik over schrijf en anderzijds ook omdat het land waar ik ben opgegroeid niet meespeelt.
Het land waar ik nu groei speelt wel mee en ik hoop dat ze ver raken, dat hoopte ik ook tijdens afgelopen WK.
Ik hoopte stiekem dat ze kampioen werden omdat ik vind dat België het als land nodig heeft.
Ik vind het zo mooi, al die mensen die in hand samen supporteren, zich verbonden voelen met elkaar. Hup België hup!
Ik wijk niet af hoor want op het moment dat we de nachtwinkel binnenstapte begon de wedstrijd en terwijl de zoon van de eigenaar wilde kijken en duidelijk met tegenzin achter de kassa stond, wilde de eigenaar zelf praten met mij en verdween hij naar zijn privé ruimte achter de winkel. Mijn jongens en ik volgden hem en terwijl zij kennismaakten met de spelende kleindochter hoefde ik Mohamed zelfs geen vraag te stellen.
Hij nam plaats op zijn bed, schoof een stoel aan voor mij en toen begon hij te vertellen.
Vertellen over wat moslim zijn betekende voor hem.
Mohamed is in de eerste plaats Aziaat. Hij is gelovig maar gelooft ook dat religie draait om loslaten en daarom gelooft hij niet zo in regels. Mohamed gelooft net zoals ik dat Allah zich in ieder van ons bevind en hij hecht enorm veel waarde aan zijn voorvaderen en hun gedachtengoed wat in het geval van zijn thuisland Pakistan het hindoeïsme is.
Mohamed is een moslim in light versie maar daarom niet minder moslim.
Integendeel, het is een van de meest inspirerende gesprekken die ik tot nu toe gehad heb waarvan ik zelf weer moed van heb gekregen om door te zetten en waarin ik veel herkende van hoe ik zelf denk en wat ik voel.
We zijn allemaal verbonden zegt hij, maar Aziaten zijn nu eenmaal geen Arabieren, waar de islam diep geworteld zit in de genen.
En daarom vind hij het ook logisch dat hij en ik evenveel affectie hebben met leringen zoals het boeddhisme en het hindoeïsme
en ook daar onze lessen uittrekken.
En daarom vind hij het nog logischer dat wij een klik hebben.
En terwijl hij mijn kinderen, die ook een beetje Aziatisch zijn, in de light versie zeg maar,
iets lekkers laat uitzoeken bekijkt hij mijn visitekaartje waarop ‘Dadels en Melk’ staat en proest hij in lachen uit.
Dadels zijn onlosmakelijk verbonden met de islamitisch cultuur omdat dadels nu eenmaal groeien in de Arabische landen.
Stel je voor dat er overal appels zouden groeien,
zou je jezelf dan ‘Appels en Melk’ genoemd hebben vraagt Mohamed?
Ditmaal barst ik in lachen uit en zo nemen we lachend afscheid van elkaar.
Terwijl ik dit schrijf zit ik in een koffiebar maar ik drink geen koffie. Ik zit hier gewoon deze post te schrijven terwijl een Marokkaanse vriend tevens niet koffiedrinkend tegen me aan babbelt.
Ik bedenk me ondertussen dat de heilige maand bijna afloopt en dat het dan groot feest is en dat ik me daar nu langzaam
op ga voorbereiden.
Ik bedenk me ondertussen ook dat ik ontzettend veel geleerd heb maar dat ik alles wat ik geleerd heb eigenlijk al diep van binnen wist.
De antwoorden zijn altijd aanwezig in jezelf, je moet er alleen naar luisteren en dat is makkelijk gezegd.
Het leren luisteren naar jezelf, naar jouw antwoorden, dat is iets wat ik nu aan het leren ben en daarvoor ben ik dankbaar.
Dat is waar ik aan denk als ik bid.
Dat is waar ik aan denk als ik ’s nachts om 03:00 opsta om mij half slapend te begeven naar mijn gebedskleed.
Het wordt niet mijn eerste Suikerfeest maar ik beschouw het wel als mijn eerste.
Bismillah arahman arahiem
Het bericht Appels en melk? verscheen eerst op al.arte.magazine.