Exact op de helft van de regenachtige Ramadhan vindt de langste dag van het jaar plaats en exact op de helft van de Ramadhan speel ik vals. En als ik valsspeel dan doe ik het goed.
Mijn lieve vriendin Mina heeft examens. Zij studeert maatschappelijk werk maar aangezien zij voor het grootste deel van haar tijd Hebreeuws spreekt en ze een mondeling examen moet afleggen heeft ze mij gevraagd haar wat te helpen. Mina weet niet dat ik aan het vasten ben en ze heeft cheesecake gebakken. Speciaal voor mij! Ik heb verantwoording moeten afleggen aan Allah, maar vooral aan mezelf. Ik heb mezelf voorgenomen een dag in te halen.
Na de cheesecake die heel luchtig en lekker was en zoet maar niet te zoet, bladerden we in haar boeken die mij meer lieten zien over de Joodse cultuur.
Een cultuur waar ik niets van ken en die mij mateloos intrigeert.
Een cultuur waar ik een jaar middenin heb gewoond, maar waar ik enkel Mina als vriendin aan heb overgehouden.
Een cultuur die nog niet van mij af is want hoe bijzonder is het om in een stad te wonen waar een van de grootste gemeenschappen wereldwijd ook woont en dat je er dan middenin woont en dagelijks letterlijk omver wordt gefietst door Joodse kindjes met keppeltjes en strikjes op een step.
Dat je naar de Joodse brico gaat en er nooit iets koopt maar een excuus zoekt om er heen te gaan en een babbeltje te doen.
Dat je naar de Joodse fietsenmaker gaat die altijd met zijn witte sliertjes waarvan ik nog steeds niet weet waar ze voor dienen blijft steken tussen de spaken van de fietsen.
Wat een uniek straatbeeld!
De volgende dag kreeg ik een heel vrolijk bericht van Mina dat het examen goed was gegaan en dat de mensen hadden moeten lachen.
En op de plaatsen waar je zou verwachten dat ik zou valsspelen, daar was het dan weer geen enkel probleem.
Zo ging ik even hallo zeggen tegen mijn man die een pintje aan het drinken was met een vriend. Ik ben geen pintjesfan, geen fan van alcohol in het algemeen maar de gemberthee is daar heel erg lekker! Ik heb het niet besteld, ben even blijven kletsen en dan naar mijn broertje gegaan.
Die is voor zijn werk in Antwerpen samen met een collega en ze zaten op de Dageraadplaats iets te eten. Ik kwam aan om 21:30, legde aan de eigenaar uit dat ik vanaf 22:04 mocht eten en drinken en die vond het geen probleem dat ik niets bestelde. Nog niet. Hij schoof er een stoel bij en ik rekende uit vanaf wanneer het gepast zou zijn alvast een muntthee te bestellen en wat ik zou gaan eten maar toen het eenmaal tijd was kreeg ik niets binnen buiten een stukje appelcake met een bolletje ijs en zelfs dat kreeg ik niet op.
Het was fijn om weer eens dingen te doen die ik normaal doe. Ik merkte dat ik het gemist had, dat ik door me al weken onder te dompelen in de Ramadhan en alles wat daarbij hoort even vergeten was wie ik zelf was. Wie ik zelf ook was want ik ben ook gewoon Claudia die ’s avonds naar de Dageraadplaats fietst en daar blijft hangen.
Het zat me toch niet lekker, dat vaslspelen en zo raakte ik in gesprek met verschillende vrouwen op verschillende plaatsen want de tot nu toe regenachtige Ramadhan had plaatsgemaakt voor een benauwde plakkerige zon en zo hoorde ik hier en daar bekentenissen van vrouwen die tijdens de warme dagen een klein beetje valsspeelden alhoewel ze het zelf anders verwoorden. Niet met cheesecake maar met water. Aan de ene kant was ik gechockeerd maar anderzijds leek het me ook wel logisch want ik heb de luxe om mezelf op te sluiten in een koel huis met de rolluiken dicht waar ik op mijn eigen tempo foto’s bewerk en een dutje doe als het nodig is.
Moest mijn situatie anders zijn dan weet ik niet of ik het wel had kunnen volhouden.
Het is voor iedereen een persoonlijke keuze en ik denk dat wanneer je iets met de juiste intentie doet en er 100% voor gaat dat je dan best trots kunt zijn op jezelf en dat Allah je zal vergeven. Ik weet dat eigenlijk wel zeker. ik zal het anders verwoorden, ik geloof dat. Ik geloof daar heilig in.
Gisterenavond toen de benauwde plakkerige zonnige Ramadhan plaats maakte voor de regenachtige variant ging ik naar de Arabische les. Ik heb zelf 3 jaar Arabisch gevolgd maar dat is lang geleden. Ik ging nu op bezoek bij Barbara, de vriendin die me heeft leren bidden. Zij geeft Arabische les en had me uitgenodigd om eens te komen kijken. Het was de laatste les voor de vakantie en de leerlingen konden hun examens inkijken. Ik raakte aan de praat met de klas die voor de helft bestond uit vastende mensen en voor de andere helft uit mensen die een flesje water bij hadden voor tijdens de pauze. Het valt me toch altijd weer op hoeveel moslims geen Arabisch spreken en schrijven en daarom vind ik het knap van de vrouwen met die ik sprak dat ze les volgen terwijl ze volwassen zijn en een druk bestaan hebben.
Het is zo belangrijk om te kunnen voelen wat je zegt terwijl je bid maar ook gewoon om te kunnen lezen wat er op de verpakkingen in de winkels staat. Arabisch is de taal waarin de koran geschreven is en eigenlijk vind ik het fonetisch juister om quraan te schrijven maar daar zijn de meningen dan ook weer over verdeeld en ik denk dat je enkel een eigen mening kunt vormen wanneer je de taal beheerst. Ik beheers hem niet hoor, verre van maar ik trek mijn plan.
Arabisch is een taal die zo rijk is. Zo zag ik laatst een heel interessant filmpje over het wel of niet bedekken van je hoofd en wat de koran daarover zegt. De uitleg van de man ging niet over de islam maar puur over de Arabische taal want daar begint het mee. Er zijn volgens hem 9 manieren om ‘hoofd bedekken’ te zeggen in het Arabisch en dan zijn er nog ontelbare manieren om je hoofd te bedekken en zo begint een eindeloze discussie waarin je alleen een eigen mening kunt vormen als je inzicht hebt in de Arabische taal.
Het lijkt wel alsof ik campagne aan het voeren ben om iedereen te overtuigen om Arabisch te leren maar dat is niet zo hoor. Ik ben zelf gewoon verknocht aan deze taal, vind het wondermooi.
Het enige waar ik iedereen van zou willen overtuigen is te luisteren naar jezelf, naar wat je hart zegt en dan is het altijd goed zoals het is, ook voor Allah.
Het bericht Ik speel vals, jij speelt vals, wij spelen vals verscheen eerst op al.arte.magazine.