Ik bevind me op een Marokkaanse bruiloft.
De laatste voordat de Ramadhan begint.
Ik ga een maand lang schrijven over de Ramadhan in Antwerpen.
Hoe dat hier beleefd wordt.
Door mij.
Door moslims.
Door niet-moslims.
Door Antwerpenaars dus.
Een maand lang ben ik een nomade in mijn stad.
Het enige wat ik meeneem is mijn camera want in eerste instantie ben ik
fotografe. Van Marokkaanse bruiloften en nog veel meer.
Afgelopen jaar tijdens de Ramadhan was ik in het grootste islamitische land ter wereld,
mijn vaderland. Daar heb ik besloten dat ik er klaar voor was, om er 100% voor te gaan,
Geen dag per week.
Geen hele week.
Ik heb het zelfs eens meer dan een week klaargespeeld maar ik dronk water overdag en dan heet dat valsspelen. Ik heb toen daar in Indonesië aan mezelf beloofd dat ik dit nu zou doen.
Gewoon thuis in Antwerpen in mijn eigen vertrouwde omgeving en nu is het bijna zover.
Mijn hele leven heb ik geworsteld met identiteit.
Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Ben ik hier welkom?
Ik geloof in een soort van wiskundige formule voor de identiteitskwestie waar velen mee worstelen.
Een formule die voor iedereen hetzelfde is, een universele formule maar de uitkomst is voor iedereen anders.
Iedereen is uniek dus dat kan ook niet anders.
Ik ga tijdens de Ramadhan op zoek naar die formule.
Sterker nog, ik geloof dat ik die formule ga vinden.
Nog sterker, de formule zal mij vinden want ik ben er klaar voor.
Ik ben van alles aan het beloven omdat ik sterk ben in geloven, incha’Allah.
‘incha’Allah’ Letterlijk te vertalen met ‘zoals Allah het wil’.
Wanneer we een parallel zouden trekken met de Bijbel zouden we er ‘Uw wil geschiede’ van kunnen maken maar voor mij betekent het ‘loslaten’. Dat is heel vrij vertaald, dat kan je zelfs niet meer vertalen noemen denk ik maar dat is wat ik bedoel en voel wanneer ik het zeg en ik zeg het vaak.
Heel vaak.
Morgen begint de Ramadhan en ik tref mijn laatste voorbereidingen.
Ik heb een hoofddoek gekocht met een vriendin.
Een paar zelfs. Ik ga me sluieren. Me bedekken. Niet omdat het moet van Allah, van mijn Vlaamse man of van iemand anders.
Het moet even van mezelf want tijdens de Ramadhan draait de wereld even niet meer om mijzelf (in mijn wereld dan hè) dus mijn bloem gaat uit en mijn hoofddoek gaat op.
Na het shoppen zijn we muntthee gaan drinken in de Abdijstraat en daar heeft Oulfa, want zo heet mijn vriendin, me de klassieke manier geleerd om hem om te doen. Zij kent er zelf 18 en er zijn ontelbare manieren maar ik begin met deze en ik voel me in eerste instantie opgesloten. Het zit strak en mijn haren wapperen niet meer. Het lukt niet en ik krijg braakneigingen doordat het speldje onder mijn kin niet goed zit.
‘Het went snel’ hoor zegt een Marokkaanse vrouw lachend die naast ons zit en mij hevig ziet klungelen en paars worden.
Dan bekijk ik mezelf in de spiegel en ik ben verrast. Ik vind het mooi en stijlvol en het doet op geen enkele manier afbreuk aan mijn vrouwelijkheid. Ik oefen nog wat en dan besluit ik het erop te wagen en ik houd hem de rest van de dag op.
Met een andere vriendin ben ik bij haar thuis gaan bidden.
Haar Marokkaanse schoonmama had harira gemaakt, en haar man een hele uitleg op papier die we samen hebben overlopen want dat heb je niet zomaar onder de knie.
Barbara zelf heeft Arabistiek en islamkunde gestudeerd, is een voormalige bruid van mij en ondertussen noem ik haar vriendin. De ideale persoon dus om mij te ‘leren bidden’. Ik mag zelfs haar koran lenen.
Zo eentje in het Nederlands met verklarende teksten erbij want anders kom ik er helemaal niet uit.
De koran wordt mijn leidraad door deze maand, vandaar dat ik lang op zoek ben geweest naar de juiste vertaling die past bij mij, bij waar ik naar op zoek ben en ik heb die gevonden in de vertaling van Kader Abdolah. Hij schrijft dat de 114 soera’s geen logische opbouw hebben en zich vertakken zoals olijfbomen dat doen.
In die zin herkende ik veel van mezelf dus van alle wijze boeken die Barbara me toonde koos ik deze.
De Ramadhan duurt een (islamitische) maand en dat is ook wat het betekent. ‘Ramadhan’ is de voorlaatste maand van een islamitisch jaar en zou je dus kunnen vertalen met ‘november’. Meer wil dat niet zeggen.
Ik schrijf het met een extra ‘h’ achter de ‘d’ omdat er in het Arabisch twee d’s bestaan. de eerste is de ‘d’ zoals wij die kennen in het Nederlands, Engels en Frans. de andere spreek je uit als ‘dha’ vandaar dat ik het juister vind om zo te schrijven.
De maan draait om een islamitisch jaar, een Gregoriaans jaar draait om de zon vandaar dat het islamitisch jaar telkens wat naar voren schuift en het dit jaar plaatsvindt wanneer er hier in België de langste dagen zijn.
Tja.
Ik ben gelovig maar hang geen geloof aan. In Indonesië is het verplicht een religie aan te kruisen op je paspoort en je hebt keuze uit 6.
Klinkt belachelijk en dat vind ik ook maar goed, ik kruis boeddhisme aan omdat mijn denkwijze daar nog het meest mee overeenkomt maar ik ben geen boeddhist. Ik ben gewoon Claudia en ik geloof dat wij allemaal verbonden zijn. Ik geloof ook dat 99% van de wereldbevolking het met me eens is dus er is bijna vrede op aarde. Voor minder ga ik niet.
We zijn er bijna. Maar nog niet helemaal.
Het bericht Marokkaanse bruiloften en wiskundige formules verscheen eerst op al.arte.magazine.