Het is vrijdag en op de speelplaats hebben Corbijn (mijn jongste jongen) en Roudi (zijn beste vriend) afgesproken dat ze samen een dag gaan vasten maar dan wel pas na schooltijd want de juf zou op cake trakteren omdat iedereen de hele week flink was geweest.
Ze zijn ‘al’ 8 en kennen elkaar ‘al’ 6 jaar en nu gaan ze samen vasten en ‘iftaaren’.
Dat is een werkwoord volgens Corbijn, net zoals ‘ramadhannen’.
Mijn hart smelt.
Later in de Albert Heijn krijg ik voor het eerst last van ‘honger’.
Ik heb een ongemakkelijk gevoel, ben lichtgeraakt en kijk af en toe scheel.
Die uitdrukking zal niet voor niets het leven ingeroepen zijn?
Die avond wordt er enkel gekletst en het gaat honderduit over de heilige maand.
De ouders van Roudi komen uit Libanon en zijn moslim maar hun beider gezondheid laat het helaas niet toe om mee te vasten en zo bevind ik me opeens in een haast surrealistische situatie waar ik gesluierd zit te giebelen met de vader van Roudi terwijl de moeder de tafel voorziet van een typisch Libanese iftaar.
De kinderen maken veel kabaal en Dalia vertelt honderduit over het leven in Libanon en de manier waarop zij met haar godsdienst omgaat en ik krijg nog meer respect voor haar.
Ik wist niet dat ze 5x per dag bad.
Ik wist niet dat zij zo mooi uit de koran kon reciteren en er ook in een heel begrijpelijk taalgebruik over kon vertellen.
Ik wist niet dat ze van plan was zich ooit te gaan sluieren als ze er klaar voor was.
Wat wist ik eigenlijk wel van haar?
Ik ben dankbaar dat ik deze mensen ken en vandaag op een hele andere manier heb leren kennen.
Onze vriendschap is vandaag nog hechter geworden.
Bij het afscheid krijg ik mijn iftaar voor de volgende dag mee en spreken we af dat onze volgende samenkomst een Indonesische zal zijn.
Overdag lees ik veel in de koran en het bidden gaat me steeds beter af.
De eerste dagen was mijn gebedskleed voorzien van mijn gsm met de app ‘Muslim Pro’ voor onder andere de qibla, mijn laptop voor het reciteren en nog wat losse papieren met de soera’s in het Arabisch die mijn vriendin speciaal voor mij gevocaliseerd heeft, anders kan ik ze niet lezen.
De qibla is de gebedsrichting en de soera waarmee elk gebed begint heet Al Fatiha. Daarna reciteer je er nog eentje maar die mag je zelf kiezen dus je begrijpt dat ik de kortste genomen heb.
De discussies over zaken zoals het wel of niet nemen van medicijnen als je hoofdpijn hebt of het wel of niet tandenpoetsen tijdens de dag laat ik in het midden. Ik doe beiden wel en doe alles zoveel mogelijk bewust en ik denk eigenlijk dat Allah eigenlijk wel trots is op mij. Ik ben dat zelf in ieder geval wel.
De derde dag van de Ramadhan kwam ik erachter dat ik moest stoppen met eten bij dageraad en niet bij zonsopgang dus ik sta nu om 03:00 op.
Ik bid 5x per dag tot Allah en met Allah bedoel ik Chi, Deva, God, de zon en de maan en alle levende wezens en nog zoveel meer en nu klopt het voor mij en daarom gaat het bidden nu beter en zelfs met overtuiging. Een beetje zoals het jarenlange mediteren wat ik deed. Daar moest ik ook ooit een tijdje inkomen. Dan ging het vanzelf en kon ik niet meer zonder.
’s Avonds luister ik veel naar de koran. Dat is iets wat ik zelfs al graag deed toen mijn oudste jongen nog in mijn buik zat, die is letterlijk geboren met het prachtige gezang wat je eigenlijk geen zingen mag noemen maar dat vind ik het wel.
Afgelopen Ramadhan was ik met hem in Indonesië en altijd en overal kwam het gezang uit de minaretten en ik weet nog dat ik daar heel emotioneel van werd. Het is iets wat heel diep in mij geworteld zit. Het hoort bij mijn identiteit, net zoals de bloem in mijn haren.
Ik ben uitgenodigd door imam Nordine Taouil om samen met hem en een fijn gezelschap wat bestaat uit onder andere minister van justitie Koen Geens, parlementslid Nahima Lanjiri, een rabbijn, een priester, een aantal imams en nog zoveel meer het vasten te verbreken in het Jisr Al Amana instituut, het hoger instituut voor islamitische studies die zich bezighoud met de vorming van Europese moslimburgers. Met zijn allen rond de tafel om elkaar te leren kennen, om het samen eens te zijn ongeacht welke geloofsovertuiging.
Om ja te zeggen tegen vrede.
Om nee te zeggen tegen welke vorm van geweld dan ook.
We zijn allemaal verbonden en dat overstijgt alles.
We zijn allemaal een stelletje pubers want iedereen wil met iedereen op de foto en de gsm’s vliegen rond mijn oren en natuurlijk doe ik mee!
Na een aantal toespraken en een dialoog is het 21:53 op mijn gsm wanneer de imam de dua (smeekbede) uitspreekt.
Het is 5 minuten voor het verbreken van het vasten.
Het is muisstil.
Hier en daar zie ik mensen alvast een dadel nemen en aan hun harira ruiken.
Dan is het 21:58 en de app op mijn gsm herhaalt wat de imam zojuist deed terwijl ik hem toch op stil gezet had.
De vrouwen aan mijn tafel giebelen en dan ga ik blozend eten.
Bsahah.
Tijdens de Ramadan (foto)blogt fotografe Claudia Zen Karan voor al.arte.magazine over haar eerste Ramadanbelevenis. Het overzicht van de artikels in deze blogreeks vind je hier.
Het bericht Scheel van de honger en selfies met imams verscheen eerst op al.arte.magazine.